De Miskenden is niet meer - maar ook niet minder - dan een gesprek tussen twee vrienden: de mislukte kunstenaar Kris D’Hondt en zijn oud-docent Beeldende Kunsten Mark Vanneste.
Mark Vanneste gaf al vroeg zijn artistieke ambities op en koos ervoor om les te geven aan de kunstacademie. Het enige artistieke succes dat Mark ooit behaalde, zijn twee kunstwerken op een rondpunt in Vlaanderen: één in Deinze en één in Overijse. Zijn oud-student en vriend Kris D'Hondt volhardt in zijn wanhopige pogingen om door te breken in de kunstwereld. Mark ziet het aan, met een mengeling van geamuseerdheid en medelijden.
De vrienden spreken maandelijks af om elke keer weer hetzelfde gesprek te voeren. Dat gesprek - doortrokken van cultuurpessimisme, levensverachting en misantropie - is een soort ritueel voor hen geworden, het biedt beiden troost en houvast. Mark en Kris weten zich in hun bestaan omsingeld door idioten, die overal middelmatigheid, lelijkheid en domheid verspreiden. Ze fulmineren samen gretig en vol overgave tegen de totale verdwazing van de media, tegen de snobs van de culturele elite en de patsers en proleten uit de showbizz. Ze sparen niets en niemand. Ook zichzelf niet. Hun vlammende scheldtirade doet deugd, lucht op en is ook gewoon terecht, vinden ze. Alleen jammer dat niemand naar hen luistert.
'Als mensen over Bach praten, gaat het niet over Bach, maar over klasse. Door over Bach te praten, onderscheiden ze zich van zij die niet over Bach praten. Over Bach praten is op een subtiele manier vertellen dat je veel geld hebt.’
‘Visueel niet vernieuwend, maar geestig en scherp is de tekst des te meer. Zeker in de mond van twee rasacteurs. (...) Een dialoog tussen twee verzuurde mannen voor wie de aftakeling is ingezet. Ze reflecteren over de lamentabele staat van de kunst, de wereld en zichzelf. Geen zin in? Ga toch kijken, want ze schieten raak.’ ***
op reis di 19 maart t/m za 18 mei
duur +- 80 min
theater arsenaal
andere locaties
in de pers
‘Visueel niet vernieuwend, maar geestig en scherp is de tekst des te meer. Zeker in de mond van twee rasacteurs. (...) Een dialoog tussen twee verzuurde mannen voor wie de aftakeling is ingezet. Ze reflecteren over de lamentabele staat van de kunst, de wereld en zichzelf. Geen zin in? Ga toch kijken, want ze schieten raak.’
‘Stefaan Van Brabandt schreef een sterke tekst. Lesage en Timmermans zijn topacteurs. Ze weten hoe de lach te bespelen. (...) Bijzonder onderhoudend theater over twee troosteloze zielen die vaak een grijnslach en bevrijd geschater oogsten. Kortom, De Miskenden verheft het klagen tot tragikomische kunst.’
‘Kan kunst een reddingsboei zijn voor wie in het leven alleen tegenslagen te verwerken krijgt? Als het aan Van Brabandt ligt wel: de tekst stuurt duidelijk aan op het belang van kunst, al zou hij zichzelf niet zijn als hij het ook niet wat zou relativeren. Lesage en Timmermans zijn goed op elkaar ingespeeld.’
'Elk repliek, elke herhaling is, gewild of ongewild, grappig. En de wat schaarse ontsnappingspogingen uit de logorroe – plots een tango in rood licht, een opvallende lange massage van Kris’ schouders – zijn aangename rustpunten. Toch niet alleen kommer en kwel, ook iets dat op liefde lijkt.'
‘Met veel humor weet Stefaan Van Brabandt het publiek te raken. (...) Een pleidooi voor de schoonheid en de troost van kunst. Groots door zijn eenvoud.’
‘In de dialoog tussen beide heren zit een maatschappijkritisch laagje verborgen. Dat stemt een mens tussen de lachmomentjes door ook tot nadenken. (...) Ze verdienen meer dan ooit om gehoord (en bekeken) te worden.’