In Malinconico zoeken vijf spelers naar hoe hun eigen melancholie een plek kan krijgen op scène, en hoe die ook daarbuiten een plaats mag hebben. Het gevoel wordt opgezocht, onderzocht en verbeeld. Via een collectieve ervaring, die ontstond uit een horizontaal werkproces, wordt iets intiems ook naar buiten toe gedeeld, in de hoop dat het ook daar mag bestaan.
Malinconico is een wiegelied. Een magische droom. Een ritueel om de vele stemm(ing)en en gedaanten van melancholie op te roepen. Een gedeelde veilige ruimte om haar universele neerslachtigheid te ervaren, nooit om haar te definiëren, maar om te reflecteren en met haar te rusten. Om de uitgestrekte gebieden te verkennen tussen wat was en wat had kunnen zijn.
Malinconico is een voorstel voor het collectief verzorgen en dragen van de vele manieren waarop melancholie zich kenbaar maakt.
Een moment om te ontsnappen aan het productieve, rationele, het rigide. Om in een zee van verlangen te duiken, onder een zwaar deken van licht verdriet. En diep vanbinnen misschien verborgen deuren te ontsluiten.
Malinconico nodigt melancholie zelf uit om in het (maan)licht te stappen zodat ze ons kan troosten. Om haar in onze armen te nemen en ons in onze armen te nemen en iedereen in elkaars armen in onze armen te nemen.
Malinconico creëert een queer en crip magisch-realistisch universum dat troost zoekt in een mistroostig landschap, lichtheid in donkerte.
Par Hasard
is een hybride collectie (van Mira Bryssinck, Fred Libert en Laura Vroom) die work-in-progress cureert, workshops organiseert en eigen projecten maakt. Het werk vertrekt altijd vanuit experiment, toegankelijkheid en verbinding. De performances A Pair Of Socks en ZET U onderzochten de rekbaarheid van empathie. Hierna startte Mira een vooronderzoek rond melancholie (met de steun van Fred) dat de aanloop vormde naar deze voorstelling. Malinconico werd op een horizontale manier gemaakt, de tekst is collectief tot stand gekomen, waarbij het hele team is uitgenodigd om bijdragen te leveren. Dit project wordt gedragen door kunstenaars en culturele werkers die niet alleen vanuit hun werk een gevoel voor melancholische poëzie hebben, maar ook de productielogica, representatie en welkomstcultuur in het theater in vraag willen stellen.
In Malinconico, five actors search for how their own melancholy can have a place on stage, and how it may also have a place outside it. Feelings are sought out, explored and imagined. Through a collective experience, which arose from a horizontal working process, something intimate is also shared outwardly, in the hope that it may also exist there.
‘Mijn eigen ervaring varieert van een eerder afstandelijke observatie tot ontroering (...) Zo doet de hartverscheurende herhaling van de crack, waarmee iemand beschrijft hoe ze langzaam breekt, ook mijn ogen glanzen.’
Malinconico is een relaxed performance. Dat houdt in dat we de voorstelling zo toegankelijk mogelijk maken. Voel je vrij om weg te gaan en terug te komen. Voel je vrij geluid te maken, met ons te zingen, te bewegen, te voelen wat je voelt. Tolk Vlaamse Gebarentaal: de makers hebben een tolk Vlaamse Gebarentaal betrokken in hun creatieproces, die samen met hen op de scène staat en de hele voorstelling ondersteunt.
duur 90 min taal Engels - met boventiteling in het Nederlands en Engels
theater arsenaal
in de pers
'Voor Par Hasard is melancholie vooral een kapstok om persoonlijke verhalen over trauma aan op te hangen. Ze doen dat eerlijk en heel down to earth, vaak met hun GSM in de hand. De depressieve, ‘melancholische’ verlamming laten ze links liggen. Dat maken ze erg duidelijk in de slam poetry tekst die alles bij elkaar weeft: de tranen die ze plengen maken van de grond waar ze op staan net heilige grond. Verhalen over trauma dus, maar vanuit strijdkracht en verzet.'
‘Misschien kan Malinconico wel opgevat worden als een utopische plek waarin radicale zachtheid wordt geoefend en beoefend. (...) Mijn eigen ervaring varieert van een eerder afstandelijke observatie tot ontroering terwijl ik de melancholie van de vertolkers waarneem, tot me laat doordringen en soms ook emotioneel voel binnenkomen. Dat is niet alleen het geval bij het soort melancholie dat ik persoonlijk herken. Zo doet de hartverscheurende herhaling van de crack, waarmee iemand beschrijft hoe ze langzaam breekt, ook mijn ogen glanzen.’