In La montagna è finita keert de Brusselse/Italiaanse theatermaker Edoardo Ripani terug naar zijn geboortestreek.
Tussen augustus 2016 en januari 2017 veranderden drie sterke aardbevingen langs de Apennijnen het landschap. De aardschok was de laatste en meest dramatische gebeurtenis voor de regio in een hele periode van depressie sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog. Het gebied is verworden tot één van de ‘vergeten plekken’ in Italië en Europa. Het gevoel in de steek gelaten te zijn en woede raakten er vermengd en hebben elkaar gevoed.
Maar deze situatie is verre van uniek. De laatste decennia raakten gebieden over heel Europa gemarginaliseerd door natuurrampen en een haperend infrastructureel herstel, ontvolking, economische crisis: de tol van de globalisering.
“Mijn reis begint in 2016: terwijl de aarde beefde in mijn geboorteregio, werd mijn vader getroffen door longkanker. De tumor werd ontdekt op 5 januari 2017; op 1 juni van datzelfde jaar overleed hij. Mijn vader stierf samen met zijn geliefde bergen.
La montagna è finita wordt een tocht langs plaatsen die verhalen vertellen over de bewoners. Aan de hand van die persoonlijke en lokale focus richt ik mij tot alle Europeanen, met een universeel verhaal van menselijke en sociale verschraling, tegenover de economische en bureaucratische winning machine.”
Geselecteerd door theater arsenaal voor En Avant 2024
In het kader van Cultuursplash, het slotweekend van Construct Europe
'Alleen al voor de groteske scène in ware buffa traditie moet je dit stuk zien. Te mooi en brutaal om te verklappen.'
Compagnie Cecilia, theater arsenaal, Het nieuwstedelijk, Antigone, Theater Malpertuis en Monty slaan de handen in elkaar voor een rondreizende theatercarrousel. Elk gezelschap of huis draagt tweejaarlijks een nieuwe maker of collectief naar voren. Samen zetten ze hun tenten op in Antwerpen, Gent, Hasselt, Mechelen, Kortrijk en Tielt.
artistieke coaching en scenografie Michiel Soete - dramaturgie Bart Capelle - beeld Maria Baldovin en Edoardo Ripani - advies kostuum Anne-Catherine Kunz - lichtontwerp en techniek Jonas Lambrigts - geluidsontwerp Niels Vanherpe - stage techniek Pim Mannaerts - een voorstelling van Edoardo Ripani / Antigone en theater arsenaal - een productie van Antigone, C-mine, theater arsenaal, VIERNULVIER en KWP Pianofabriek - coproductie Perpodium - met de steun van de Vlaamse overheid en de Tax Shelter van de Belgische federale overheid - met dank aan Associazione Culturale Marchigiani del Limburgo – Belgio, Museo Pietraia dei Poeti en Marcello Sgattoni, gemeente Roccafluvione, Ecomuseo del Monte Ceresa, Emidio di Treviri, Avam Meschia, familie Bruni, Ernesto Angelini, Francesco Amici, Anna Bonamici, Giuseppe Parlamenti, Ascenzio Santini, Annalisa en Ilario Spalazzi, gemeente Arquata del Tronto, Andrea Angelini, Dante Camacci, Filiberto Caponi en Danila Pontani, Ermanno Cellini, Guido Franchi, Giovanni Quaglia, Gino Quattrociocchi, Alessio Bucci en Ristorante Roma van Amatrice
op reis t/m za 19 okt
duur 90 min taal Nederlands, Italiaans, Engels en Frans boventiteling Nederlands en Italiaans taaliconen ***
theater arsenaal
andere locaties Open
in de pers
‘Ripani en zijn twee kompanen vertellen dit intrieste verhaal met een onnavolgbare mengeling van humor met een vleugje spotzucht, fatalisme vermengd met politieke strijdlustigheid en vertelplezier waar Italianen het patent op hebben.'
Theatermaker Eduardo Ripani keert terug naar zijn roots, de bergen. Sinds de aardbeving loopt het daar leeg. Mensen vertellen hem er dat de berg letterlijk op is. Het is een stuk over mensen die dingen verliezen als gevolg van een aardbeving en hoe ze, zowel emotioneel als fysiek, terug hun leven kunnen opbouwen.
Theatermaker en acteur Edoardo Ripani is onderweg naar Italië, zijn geboorteland, als we hem spreken. Hij vertelt enthousiast over zijn werk, passie voor geschiedenis en zijn theatervoorstellingen in Genk.
'De theatermaker, die ondertussen in Brussel woont, neemt ons in zijn La montagna è finita terug mee naar zijn geboortestreek, de Marche (...) Het wordt een tocht langs echte plaatsen die, aan de hand van echte beelden, echte verhalen vertellen over de echte bewoners, door de echte bewoners. (...) Ook al is La montagna è finita niet altijd even puur, het theater van Ripani en zijn mede-‘acteurs’ is bij momenten wel zeer teder. Ze halen hun ‘vergeten’ geboortestreek uit de vergetelheid, althans op het podium'